Kind of Blue wordt vaak bestempeld als het beste jazz album ooit uitgebracht.
Ik ben het daar absoluut mee oneens.
Wat wel typisch is is dat het de eerste jazz lp was die ik ooit kocht.
1985.Weet ook nog waar.
Het is wel mooi, vind ik, hoe zulke 'narratives' de wereld in komen. Als iets eenmaal wordt opgepikt en begint 'legendarisch' te worden dan gooit vrijwel iedereen in het voorbijgaan er een schepje bovenop en wordt het onvermijdelijk Iets Heel Groots.
Ik vind Duke Ellington in Newport 1956, met name de aanloop naar "Diminuendo in Blues and Crescendo in Blue" en wat er daarna gebeurt altijd mooi en ontroerend. De tot dan ongehoord lange solo van Gonsalves, het 'pandemonium' daarna. Ook al zijn het deels reconstructies. Zou mooi zijn als er nog filmbeelden van zouden opduiken. De muziek vind ik mooi, maar vooral ook het verhaal. De big band in zijn nadagen, van armoei in circussen optreden, dan de 'gig' in Newport, je weet nooit waar het goed voor is, voor de aardigheid de lange soloreeks van Gonsalves erin geknikkerd die tot dan toe alleen bij repetities was geprobeerd, een vrouw staat op en gaat dansen, de sjieke menigte doet mee, gaat uit zijn dak en voordat die solo is gedaan blijkt dat de nadagen tot nader order zijn uitgesteld en dat nieuwe gloriedagen zijn aangebroken. Duke spoort Gonsalves aan door te gaan, en dóór, en dóór...