Mag ik vragen wat je met een zakmes doet dagelijks? Ik heb zelf niet vaak dat ik denk: had ik nu maar een mes bij mij en in de keuken heb ik ze binnen handbereik.
Ik vind het ook een heel zinnige vraag, want ik heb immers bijna zestig jaar zonder zakmes rondgelopen en ben daar eigenlijk achteraf bekeken heel ongeschonden doorheen gekomen, dus waarom zou ik daar verandering in brengen.
Ik had dan wel twee rommel-zakmessen onderin een gereedschapskist liggen (nooit gebruikt) en ergens in een lade een mesje dat ik ooit kocht vanwege het materiaal van het heft maar enig nut hadden die nooit gehad. Nu ik het mooie antieke mesje scherp heb laten maken, gebruik ik die bijvoorbeeld als briefopener en dan is het wel leuk dat het ding geen papier lijkt te voelen, de envelop gaat open alsof ik door wind heen snijd.
De small sebenza heb ik de afgelopen tijd veel gebruikt, eigenlijk bij elke gelegenheid die me maar te binnen schoot. Fruit, groente, pakjes die binnenkomen, karton van het pakje aan stukken snijden voor het oud-papier. Merkte wel dat het snijden van een doos waar dik plakband op zit niet handig is want je bent dan ook een paar minuten bezig met aceton en theedoek om de kleverige zooi van de snede te halen.
Tijdens het lezen of series/film kijken is het aangenaam om met een hand het mes vast te houden en er vrij gedachteloos mee te spelen, open, dicht, open, dicht. Zo'n perfect gebouwd stuk gereedschap klikt dicht en schuift open op een manier die plezierig is als je van mooi gereedschap en mechaniek houdt. Meditatief, ook als ik loop te ijsberen, aan de telefoon. De telefoon met de linkerhand aan mijn oor, de rechterhand goochelend met het mes, floep, klak, tik. Niet iets om te doen als je in de rij voor de kassa van de Jumbo staat natuurlijk, men moet niet het idee krijgen dat ik niet van plan ben netjes af te rekenen. Dus alleen thuis.
Het is fraai om te zien hoe het ding is gebouwd en de Chris Reeve messen kun je met het meegeleverde gereedschap (een inbus sleutel of bij de '25' twee) zelf uit elkaar halen, schoonmaken, invetten en weer in elkaar zetten. Bij sommige andere messen verloopt dan de garantie, bij deze gaat het uitstekend en als je 'm precies zo in elkaar zet, loopt het ding nog net zo goed. Online zijn allerlei tutorials te vinden van hoe je het aan kunt pakken.
Het scherp houden op een Spyderco "sharpmaker" is eveneens een prettig, bijna meditatief klusje. Het is meer polijsten, je haalt vrijwel geen materiaal eraf en kunt het dus goed bijhouden zonder dat het ten koste gaat van het geharde metaal. "Stroppen" op een mooi stukje hout met leer, ook fraai.
Je zou kunnen zeggen: het is kerngezond want het bezit van een zeer fraai zakmes stimuleert enorm de consumptie van vers fruit en ook kom je nog eens toe aan het kopen van een vers stukje groente, aangezien ook daar het mes in gezet kan worden. Zo kom je als man ongemerkt aan je vitaminen. Ik vermoed dat het in het Stenen Tijdperk ook zo ging. Vader zei dan "kom ik ga eens mijn knuppel testen" of "schat ik heb zin om mijn speer wat aan te slijpen en ik ga er meteen wat mee gooien, niet geschoten altijd mis" en kwam dan thuis met een lekker damhert. Die blije en trotse blik van moeder als hij daarmee aankwam, geweldig. En zij was ook wel blij als hij even van de vloer was, kon ze de grot wat uitbezemen en bijkletsen met de buurvrouw.
Los daarvan, stel er wordt eens ingebroken. Vroeger zou je zeggen, he vervelend, dat overkomt mij weer, jakkes, wat moeten die lui, je hebt er niets aan en dat loopt maar met huisraad te sjouwen alsof het niks kost. Nu zou je ook kunnen redeneren dat het een buitenkans is om eens wat anders te schillen dan een peertje. Niet dat ik zo ben natuurlijk of dat ik zulks zou aanbevelen, maar je moet er toch niet aan denken dat je op zo'n moment verzucht, "ach had ik nu maar een Sebenza, dan wist ik het wel", wat je vaak hoort bij mensen in wier huis wordt ingebroken.
