Dit soort stukjes ;
Moonshining in Lima
Niet dat zoon Tarrillo in Lima géén hard leven heeft. Doordeweeks druk als vertegenwoordiger in papier, ‘s avonds en in het weekend als uberchauffeur moonshinen om de eindjes aan elkaar te knopen voor zijn intussen gebroken en over miljoenenstad Lima verspreide gezin.
Toch, alles beter dan koffieboer: ‘Mijn vader krijgt misschien 8 soles (2€) per kg voor zijn koffie. Er is daar geen kennis, ze doen maar wat. Ze strooien dure kunstmest, maar zien uiteindelijk de bessen verdrogen aan de struik. Wat daar nodig is, is kennis. Landbouwkundigen.’
In Chirinos -amper twintig kilometer van San Ignacio- zijn die landbouwkundigen al een tijdje geleden geland. ‘Kijk’, zegt Luberrlly Tocto, een blad van een koffiestruik in zijn hand. ‘Zie je die roodgele vlekken, dat is koffieroest. Dat is mijn vriend, die vertelt me dat ik de plant niet goed verzorg.’ Luberrlly -derde zoon van Finca Churupampa, twaalf hectares steile hellingen, vijfduizend kilogram koffiebonen jaarlijks- klimt nog een stukje bergop, om meteen zijn oplossing te tonen: een overdekt kompostfabriekje.
Het in bergjes opgetaste vruchtvlees van de koffiebes, restproduct van de koffieboon- mengen Tocto en zijn werknemers met ander tuinafval, dierlijke mest en microrganismes, gewonnen uit witte klei hogerop in de Cordillera. Die organismes -er is geen regenworm te zien- toveren de bergjes in vier weken om tot rulle compost. ‘Dat strooien we rond de koffiestruiken, elk seizoen een paar scheppen. Aanvankelijk nam de oogst af, maar de bodem herstelde snel. Nu hebben we hetzelfde volume als met kunstmest, maar een veel hogere kwaliteit.’
Erg leuk om te lezen!
https://abumelle.org/2023/09/08/een-zwe ... ven-telen/