Hk87 schreef: do 17 jul 2025, 23:53Even heel algemeen ter beeldvorming:
Vaak is er een algemene opvatting over hoe een koffiemolen zijn werk doet, waarbij de smaakbeleving meestal wordt toegeschreven aan helderheid of mondgevoel (body). Sommige malers geven meer helderheid en andere weer juist mondgevoel.
Wanneer je kijkt naar de geometrie van platte maalschijven, zie je dat het eerste deel (het binnenste gedeelte waar de bonen binnenkomen) bedoeld is om de bonen te breken in kleinere stukjes. Vervolgens verandert het oppervlak naar een patroon dat deze stukjes verder verkleint, tot uiteindelijk de gewenste maalgraad wordt bereikt. De schijven gebruiken hun beschikbare oppervlak dus in fasen, afhankelijk van de gewenste fijnheid van de maling.
Bij een hybride molen werkt dit anders. De bonen komen binnen via het conische deel van de schijven, dat uitsluitend dient om de bonen te breken en te verkleinen tot kleine stukjes. Daarna komen deze stukjes in het platte schijfdeel, dat zijn volledige oppervlak kan benutten voor het fijnmalen. Dit resulteert niet alleen in een veel groter snijoppervlak, maar optimaliseert het maalproces op zo’n manier dat je veel helderheid uit de bonen haalt, zonder in te leveren op veel mondgevoel (body).
Dat is het unieke aan hybride molens.
Er zijn natuurlijk ook molens met veel grotere schijven (bijvoorbeeld 98 mm, 102 mm of zelfs 120 mm), maar die zorgen over het algemeen vooral voor meer helderheid en weer een andere smaakbeleving.
De Philos die ik heb met preBreaker kan je dat ook een beetje zien als een Hybride? Deze breekt de bonen ook voor waarna (oorspronkelijk) door I200d schijven gaan die een groot snijoppervlak heeft. Zelf vond ik die schijven te helder en heb ze vervangen voor SSP HU die naar mijn mening ook vrij helder zijn maar toch donker van karakter.
