fransg schreef: di 19 jun 2018, 23:04

er komt iets consistents in

Duivel

Vroeger bakte ik altijd zelf brood, elke dag. Meel, gist, zout, lauw water. Plotseling ben ik ermee opgehouden, ik weet niet waarom. Deze week, twintig jaar later, ben ik weer begonnen, ik was het niet verleerd. Toen ik het uit de oven haalde, stond er naast me een man die ik niet binnen had horen komen. Hij zei: 'Ik ruik brood.' Het was een man die ik vaag kende, een zwerver. Ik zei: 'U bent binnen gekomen zonder kloppen, daar ben ik niet van gediend.' Hij zei: 'Ik heb geklopt, u reageerde niet.' Ik zei: 'Daarom had u buiten moeten blijven. Ik had u op de stoep te woord gestaan omdat ik vrees dat u de duivel bent. U doet me denken aan Nicolò Paganini.' De man zei: 'Ken ik niet.' Ik zei: 'Het was een virtuoze violist en componist. Niemand kon spelen zoals hij. De mensen dachten daarom dat hij een duivelskunstenaar was. Na zijn dood kon hij niet begraven worden, er was geen stad die vergunning gaf voor de uitvaart van iemand die een pact met de duivel had gesloten, iedereen was bang voor hem. Zijn zoon heeft tientallen jaren met het gebalsemde lijk geleurd.'
Ik was me ervan bewust dat ik de regels van de gastvrijheid schond, maar het brood was nog te heet en verder was er niets eetbaars in huis. Gelukkig werd ik geholpen door de onverwachte komst van mijn kleindochter. Zij zette net haar fiets neer toen ik de zwerver uitliet. Ze kan heel goed dansen, ze heeft een Braziliaanse moeder. Ik vroeg of ze even kon dansen voor deze meneer. Dat deed ze onbevangen, werkelijk heel goed. Ook de zwerver leek tevreden.

gras

© A.L. Snijders/AFdH Uitgevers