Amatillo Pacamara van Björn Aarts. Ja, waar zal ik beginnen. Bij open van het zakje komt er eigenlijk al gelijk een heel intense bijzondere geur uit, die mij doet denken aan een pinot noir waar zo'n stallucht aan zit. Alleen dit zou dan een zoete stallucht zijn. Ik denk dat het fermentatie de oorzaak daarvan is. Je proeft ook wat je ruikt. Van alle koffiebranders waar ik tot nu heb gekocht springt deze er toch uit. Zoet, en het bijzondere is dat naast dat zoete ook een merkbaar zuur is, maar dit zuur is niet puntig. Zacht en komt als tropisch fruit met een beetje honing over. Prachtige balans. Heb hem al eerder gehad maar door hier veel te lezen ben ik meer bezig met brewratio's en krijg meer uit de boon op die manier. Gezin is de deur uit (dat mag nog heb ik zoëveb gehoord) en met Hank Mobley op de achtergrond en deze koffie. Mijn avond kan niet meer stuk. Ik weet hij niet hoe die Björn Aarts dit flikt, maar ik ben er lyrisch over.