Gek
WiBra
SYLVIA WITTEMAN

Al die tijd heb ik gedacht dat ik weinig last had van dat coronagedoe. Op restaurant- en theaterbezoek ben ik niet dol, films kijk ik net zo lief thuis, er zijn maar héél weinig mensen bij wie ik vrijwillig dichterbij kom dan anderhalve meter, en reizen heb ik zo veel gedaan dat ik best een tijdje zonder kan.

Het enige wat mij op coronagebied leek te storen zijn de Zoom-meetings van huisgenoot P. Die zit thuis de hele dag tegen zijn scherm te blaffen met die basstem van hem. Tot overmaat van absurditeit barst hij af en toe uit in een kraaivals 'Lang zal die leven' tegen een beduusde, jarige kantoorgenoot, ergens héél anders in Nederland. Soms hebben een of meer betrokkenen daar ook nog feesthoedjes bij op. Maar goed, verder valt met die coronamaatregelen prima te leven.

Dacht ik. Tot er iets gebeurde dat mij doet twijfelen aan mijn geestelijke gezondheid: de supermarkt kwam met zegeltjes voor een pannenset. Die pannenset, besloot ik meteen, moest en zou ik hebben.

Dat slaat nergens op. Ik heb van mijn leven nog nooit eerder iets gespaard. Ik héb bovendien al veel te veel pannen. Ook weet ik best dat die supermarkt er alleen maar op uit is om mij tot geldsmijterij aan te zetten. Voor elk tientje dat ik daar uitgeef krijg ik één zegeltje. Voor één pan heb ik zestig zegeltjes nodig. Dat is 600 euro aan boodschappen, dus. En dan moet ik zelf nog 20 euro bijbetalen per pan! Ja, als ik gek ben. Wat dus helaas inderdaad het geval is.

Elke dag, bij het boodschappen doen, bekijk ik kritisch de caissières. Een van die meisjes is heel gul met zegeltjes. Laatst gaf ze mij er tien, terwijl ik maar voor 30 euro boodschappen had gedaan! Er is ook een kreng bij dat precies natelt op hoeveel zegels ik recht heb. Haar mijd ik, uiteraard. Ik durf mijn kinderen niet meer om een boodschap te sturen, want ze vergeten glashard mijn zegels. Ik koop tien flessen wasmiddel tegelijk, om een beetje op te schieten.

Gisteren deed ik een verontrustende ontdekking. Sommige klanten weigeren die zegeltjes! 'Nee hoor, dank je', zeggen ze dan minzaam. Terwijl ze net voor 80 euro zaterdagboodschappen hebben gedaan! 'Geef ze dan aan mijijijij!', wil ik schreeuwen. Maar mijn waardigheid houdt me tegen. Nog wel. Waarschijnlijk sta ik binnenkort bij de ingang van die supermarkt mijn hand op te houden, schaamteloos, als een jongetje dat voetbalplaatjes spaart.

En dat komt allemaal door die ellendige corona. Of het is de aansluipende oude dag. Dat kan ook.

In beide gevallen hoop ik op de spoedige vondst van een vaccin.

XL
Column
AAF BRANDT CORSTIUS

Even over iets heel anders: het XL-testcentrum in Utrecht. Ik vroeg me af of het een goed of juist een slecht teken was over mijn geestelijke gezondheid dat er een golf van opwinding door me heenging toen ik las dat er in Utrecht een XL-testcentrum komt. Een gigantisch testcentrum met veertig teststraten, waar 10 duizend mensen per dag getest kunnen worden. Yesss, dacht ik. Letterlijk.

Misschien was het de term XL - die zorgt natuurlijk voor een pavlovreactie. Meteen likkebaarden en denken: hoera, extra large. XL is altijd goed, een Albert Heijn XL, een cola in maat XL, een XL bioscoop. Maar het was niet alleen die pavlovreactie. Mijn blije gevoel kwam ook zeker door de overtuiging dat heel fijn is als er extra grote testlocaties komen, fabrieken waar de hele dag mensen staafjes in de kelen en neuzen van andere mensen stoppen.

Wat droevig, dacht ik. Dat ik hier nu blij van word. Het is net zoiets als blij zijn met een nieuw mondkapje. Of met een licht afvlakkende grafiek. Of met het idee dat ik laatst hoorde, om het snoep voor de kinderen met Sint Maarten in een visnet met een lange stok aan te bieden. Een treurig soort blijdschap.

Of moest ik het anders zien? Ik las eerder deze week een verhaal over een Nederlandse vrouw die met een Marokkaanse man is getrouwd. Bij de vrouw kwam alles in verzet toen corona opdoemde: ze wilde meteen de boel controleren, in de hand houden, maakbaar maken. Maar haar man, opgegroeid in een land waar de maakbaarheid van het bestaan iets minder ver doorgevoerd is, had door dat hier niet tegenop te managen en te ondernemen was, en zei tegen haar dat ze beter met de situatie kon meebuigen. Daarna kwam er in dat verhaal nog iets over een buigzame boom die altijd zoete dadels afwerpt, of zoiets, enfin, u snapt het.

Flexibel zijn, daar ging het om. Niet roepen: raaaah, pandemie, ik moet jou niet! Nee, roepen: oké, pandemie, hai, nu jij hier bent ga ik even kijken hoe ik mijn leven zo om jou heen zal buigen dat het allemaal nog een beetje te doen is.

Misschien was ik nu op dat punt aangeland. Met mijn opwinding over het XL-testcentrum. Ik was flexibel geworden. Bereid om blijdschap te voelen over een enorm testcentrum. Waar ik een paar maanden geleden na het lezen van dit nieuwsbericht nog had gedacht: 'XL-teststraat, have we come to this???' (ja, in het Engels, en ja, met zoveel vraagtekens), dacht ik nu: mooi zo. Goed geregeld. Lekker bezig. Lekker testen.

Ik boog dus mee, ik bezag de wereld nu vanuit corona, en wat er in die wereld mogelijk en wenselijk is. Nu snel een visnet kopen voor Sint Maarten voordat iedereen dat doet.

Marcje schreef: di 03 nov 2020, 10:03
En als je kijkt naar het aantal dodelijke slachtoffers in landen waar amper maatregelen worden genomen (Scandinavie), versus bv Nederland, dan kun je je afvragen of we hier de juiste dingen doen.

@3aan schreef: di 17 nov 2020, 03:26loop naar de Jumbo staan er twee wijven te kleppen op ongeveer bekafstand

@3aan schreef: di 17 nov 2020, 03:26maakte daar uiteraard een opmerking over

@3aan schreef: di 17 nov 2020, 03:26 waar zijn de handhavers?

fransg schreef: di 17 nov 2020, 09:19 Wij zijn allen handhavers.