Excuses voor het schijnbaar off-topic zijn van onderstaande.
Het gebakkelei over mondkapjes, prikjes, tests, QR en dergelijke is wellicht een grote verspilling van energie door het uitvergroten van kleine meningsverschillen (winstgevend voor Facebook e.a.) terwijl wij, als (voornamelijk) mannen die het goed voor mekaar hebben (want voorzien van de beste espresso-machines als bekroning van een goede levensloop) het op zouden moeten nemen voor de arbeidersklasse -- om te beginnen de pakjesbezorgers en flitsfietsers, Uber chauffeurs, de thuiszorgmedewerkers die worden wijsgemaakt dat ze 'ondernemers' zijn die misschien ooit een fijn leven kado kunnen krijgen van de onzichtbare verre bazen:
De fakkeldrager bij Kaag staat symbool voor het verdwijnen van de progressieve arbeidersklasse
Column
ERDAL BALCI
Kijk naar onze nieuwe regering en zie de kers op de taart van de huidige wereldorde van de welgestelden. Ons kabinet als de vlag van de mondiale overwinning van de rijke, gelukkige minderheid. Het resultaat van veertig jaar propaganda en gelobby voor globalisering en neoliberalisme. Nu kan de rijke minderheid achteroverleunen en van haar succes genieten. Maar wat als haar grote zege een pyrrusoverwinning blijkt? Wie gaat straks de strijd aan tegen het fascisme dat steeds luider op de deur klopt? De linkse, progressieve arbeidersklasse? Verrek, die is natuurlijk wereldwijd structureel afgebroken.
Het was in de zomer van 1993 toen een grote menigte in het Turkse Sivas na het vrijdaggebed massaal in beweging kwam. Ze omsingelden het hotel waar schrijvers, kunstenaars, muzikanten zaten die voor een conferentie waren gekomen. De boze menigte was razend, ze moesten niets hebben van de aanwezigheid van deze 'ongelovigen' in hun stad en het hotel werd in brand gestoken. Turkije verloor 37 van zijn beste zonen en dochters.
Dertien jaar voor deze aanslag had het Turkse leger een staatsgreep gepleegd en als eerste de linkse studentenbeweging en de progressieve arbeidersklasse vernietigd. In Sivas reikten de vlammen ten hemel die dag, de vooruitstrevende arbeidersbeweging van voorheen was er niet meer om die mooie mannen en vrouwen te beschermen.
Vanwege het trauma van de Sivas-aanslag hebben de beelden van de man met de enorme fakkel voor de deur van Sigrid Kaag mij behoorlijk aangegrepen. Voor de gewone Nederlander is 'fakkelman' Max van den B. een idioot die Kaag en haar familie intimideerde. Voor mij is het vuur dat hij bij zich droeg hetzelfde vuur als in Sivas. Vuur van achterlijkheid; gemaakt in pre-moderne tijden, opgepookt in de Middeleeuwen, nimmer uitgedoofd.
Geen politieke stroming die zich beter organiseert dan het fascisme. Of het nu wordt gedreven door ultranationalistische gevoelens, door religieus fanatisme of door het oerinstinct tegen verandering en wetenschap; de zwerm van het fascisme is altijd perfect compact omdat zijn angsten groot, zijn boodschap simpel en zijn overtuiging sterk zijn.
In hun niet te stillen honger naar meer geld, comfort en macht hebben de kapitaalkrachtigen stelselmatig de 'lastige' arbeidersklasse afgebroken en daarmee de weg geplaveid voor de terugkeer van dat fascisme. Het grote geld heeft een wereld gecreëerd waarin de grenzen niet belangrijk zijn, maar dan alleen voor de investeerder en de rijkaard. In deze wereldorde geen plek voor de werkende massa's die in die politieke georganiseerdheid niet alleen solidair waren met elkaar, maar ook het idealisme uitdroegen van de bevraging van religie en groepsdenken.
Interessant om te melden is dat onderzoekers Sirianne Dahlum, Carl Henrik Knutsen en Tore Wig in 2019 in The Washington Post schreven dat ze naar de rol van protesten bij democratiseringsprocessen hadden gekeken en zagen dat zonder de sterke wil van een sterke arbeidersklasse bevrijdingsbewegingen niet van de grond komen. Zonder een goed georganiseerde arbeidersklasse krijgen dictaturen en fascisme al honderdtwintig jaar vrij spel.
De werkelijkheid van nu is de akelige afwezigheid van die progressieve arbeidersklasse. En te midden van het gevaar van het groeiende fascisme, van het religieus fanatisme en van de feodaliteit in stadscentra heeft men hier maar het 'verbinden' omarmd. Nu de achterlijkheid van alle kanten op ons afkomt en de linkse arbeiders er niet meer zijn om het fascisme te bestrijden, kan alle achterlijkheid wellicht zoet gehouden worden met pogingen om te verbinden. Maar iedere keer als ik het woord 'verbinden' hoor, denk ik aan de vrouw die dacht dat de glimlach op het gezicht van Bokito een groots gebaar van hun vriendschap was.
Erdal Balci is schrijver en journalist.
