langzamerhand begin ik steeds meer symptomen te vertonen die overeenkomen met waar koffienerds ook last van hebben. Het leek me daarom handig om mij bij een praatgroep aan te sluiten. Ik heb al een tijdje zitten loeren en heb vorig jaar al een keer wat berichten gepost, maar het leek mij wel zo fatsoenlijk om mij even voor te stellen.
Ik ben Jan, portretfotograaf en liefhebber van koffie.
Ben al velen jaren fan van espresso dat begonnen is in een windsurfvakantie naar Lago di Santa Croce. Ik bestelde regelmatig een lekkere & typisch Italiaanse - spotgoedkope - doppio. Bij thuiskomst in Nederland maakte ik - bij gebrek aan van alles - weer standaard filterkoffie uit te supermarkt met een schep suiker. Na dat hooguit smerig te vinden, want veel te zoet, is er een zaadje geplant in mijn ziel. Gelukkig ben ik toen iig alvast genezen van de suiker in mijn koffie.
Mijn vrouw heeft mij vervolgens op mijn verjaardag blij verrast met een Mokapotje die wij veel campinggasten hebben zien gebruiken. Daar heb ik jaren van genoten icm voorgemalen (maar enigszins verse) koffie van Miss Morrison (de lokale branderij uit mijn prachtige woonplaats Delft).
Mijn windsurfvakantie naar Lago di Garda (beter bekend als het Gardameer) met aan het water een eettentje met uiteraard espresso maakte het probleem alleen maar groter. Elke ochtend voordat de wind opstak (dat gebeurde meestal rond 11:00u ivm thermische wind) dronk ik weer een typisch Italiaanse doppio. Heerlijk genieten. Ik durf niet in te staan voor de daadwerkelijke smaak (want ik wist toen nog niet wat een goede of slechte espresso was), maar ik genoot ervan. De sfeer aan het water op vakantie, zittend in de schaduw van een gigantische loofboom met uitzicht richting het zuiden over het water met aan weerskanten bergen (die voor de thermische wind zorgen) zal ongetwijfeld de smaak tienvoudig hebben verbeterd. Hoe dan ook heeft het zaadje kunnen ontkiemen in mijn ziel, maar volgroeid was het nog niet.
Snel vooruit gespoeld naar een paar jaar later kom ik een filmpje tegen op JouwBuis van Tom Scott met James Hoffmann. Dit bracht mij diep het konijnenhol in en heb heel wat filmpjes over koffie gezien met in de hoofdrol James Hoffmann. Ik ben daardoor gaan sparen voor een espressomachine, want al jaren is espresso het drankje waarvan ik echt kan genieten.
Zoals het een goede leerling betaamt betekende sparen voor een espressomachine dat ik met het spaarpotje eerst een koffiemaler zou gaan aanschaffen. Via het koffieforum op Tweakers kwam ik ook uit bij Koffiepraat, waarvoor dank aan de Tweakers. Hier heb ik in okt. '23 mijn eerste bericht gepost met vragen over mijn uiteindelijke maler. Na uitgebreid wikken en wegen (, sparen) en een aantal berichtjes op Koffiepraat uiteindelijk in maart dit jaar mijn eerste aanschaf gedaan: de DF64v.
En toen begreep ik pas wat jullie bedoelden met verse koffie. Ik snapte het al (en ik merkte de achteruitgang van versgemalen koffie van Miss Morrison wel degelijk), maar dat is iets anders dan ervaren. Toen pas wist ik wat versgemalen koffie betekende. Ik voelde het, ik proefde het. Dit was een goede keuze! Alleen al mijn koffie met mijn Mokapotje was zó veel beter, ook door de techniek van Hames Joffmann.
Via een omweg langs 't Hoofdkwartier (heerlijk) ben ik uitgekomen bij Keen Coffee in Utrecht. Wat een uitmuntende koffiebonen hebben ze daar zeg! Kost wat, maar dan heb je ook wat. Vooralsnog komt daar het meeste van mijn koffie vandaan, met name vanwege hun heerlijke decaf.
Gelukkig schaf ik mijn koffiebonen niet aan vanuit het spaarpotje, waardoor die in de tussentijd gestaag door kon groeien en nu langzamerhand naar het punt van koop één keer, huil één keer gaat. Dit is dan ook graag wat ik zou willen: een kwaliteitsproduct waar ik lang mee kan doen. Belangrijkste reden daarvoor is dat ik kwaliteit waardeer en dat dit -naast geen aanschaf- het beste voor het milieu is. Overigens zorgt mijn liefde voor schoonheid dat het oog ook wat wil.
Ik heb in het afgelopen jaar dan ook mijn angst om iets te missen weten te reduceren naar drie apparaten (op volgorde van mijn onderbuikverlangens, met wat rationele overwegingen):
- Londinium Vectis want prachtig en een stukje ambacht
- Lelit Bianca want mooi en waar voor je geld
- Ascasa Steel Duo (evt Plus) want energiezuiniger en ziet er goed uit
Mijn gevoel zegt iig dat ik voor de Vectis moet gaan vanuit mijn liefde voor schoonheid en ambachtelijkheid. Ik heb er hoe dan ook wel vertrouwen in dat ik er uiteindelijk iets lekkers van kan maken. Het zal ongetwijfeld net als met fotografie zijn: de apparatuur maakt de mooie foto niet, dat doet de fotograaf. Goede apparatuur helpt wel in de kwaliteit indien de foto van kwaliteit is (licht, compositie, inhoud enz...). Voor zover ik weet kunnen alle drie de apparaten overweg met de lichte bonen waarvan ik hou. Denk bijv. aan de gefermenteerde Jaguara van Keen Coffee. Overigens sluit ik de typische Italiaanse zoete bonen ook niet uit om mee af te wisselen. Verandering van spijs doet ten slotte drinken.
Dit was mijn auto-biografie voor het voorstelrondje en ik kan niet wachten totdat het zaadje ontsproten is tot een volwaardig en volwassen Coffea